ایران!

کشوری که همیشه دوستش داشتم، هر چند خسته، هر چند دلشکسته .

ایران!

کشوری که همیشه رفتن از آن رویایم بوده. همیشه خودم را در دهه ی سی زندگی ام دیده ام که پالتوی بلندی پوشیده ایم، چمدان به دست و پشت به تصویر توی هوای سرد و برفی، دور می شوم.  من توی رویایم همیشه داشتم اینجا را ترک می کردم. 

.

واقعیت اینه که من آدم غمگینی نیستم.

تقریبا شادم و بیشتر از اون، آرومم. 

زندگی رو به شدت دوست دارم. آدم امیدواری ام. عاشق خانواده ام هستم و تنهایی رو تا حدی دوست دارم. 

واقعیت اینه این قدر که توی این وبلاگ از عشق و شکست های عشقی نوشتم، ضربه نخوردم ازش. شاید یه دوره ای خیلی عاشق بودم که یادم نمی یادش، اما الان حالم خوبه و عشق رو در خودم پیدا کردم. 

دیروز بخش زیادی از مطالب این سالهای اخیر رو خوندم، همه ش پر بود از عشق، نفرت و حسرت. به خودم که نگاه کردم دیدم نه اون قدر عاشق بودم، نه اون قدر نفرت داشتم و نه به کسی حسرت آن چنانی خوردم. اینکه چرا این همه اینجا غمگینم رو نمی دونم. حتی وقتی حالم خوب باشه هم اینجا غمگین می نویسم. 

نمی دونم

شاید این خاصیت وبلاگ باشه که آدم توی حس هاش بزرگنمایی می کنه. شاید .

دیشب خواب دیدم. خواب دیدم زن چهل ساله ی جذابی هستم که موهای بلندی داره، تا کمر. جین پوشیده با یه تاپ سفید رنگ. موهاش توی باد رها شده. کنار یه رودخونه توی یه شهری که نمی دونم کجاست داره راه می ره. یه کتاب کوچیک دستش گرفته و فقط راه می ره و تن می سپاره به صدای آب. 

من دیشب زن چهل ساله ای بودم که از کرونا، شلیک هواپیما و شلیک مستقیم گلوله توی این سال نحس جون سالم به در برده و احتمالا به بخشی بزرگی از آرزوهاش رسیده. زن چهل ساله ای که شاید تنها هم نباشه. شاید زودتر از خونه و پای سیستم بلند شده تا فرزندش رو از مهد کودک برداره و ناهار رو در شرکت همسرش بخوره. شاید قبلش به خانواده اش زنگ زده و و پدر و برادرهایش حرف زده، شاید به برادرزاده هاش قول یه سوغاتی ویژه رو داده. شاید بعدازظهرش می خواد بره خرید تا برای خانواده هاشون سوغاتی بخره. شاید یه ماه قبلش بلیط خریده تا تعطیلات رو کنار خانواده شون باشند. چقدر شاید های زیادی وجود داره .

نکنه اون قدر تو بازار بچرخم که وقت ماساژ امروز عصر یادم بره. نکنه دخترم واسه مهد فرداش خواب بمونه. نکنه تو شامی رو که عجله ای پختم دوست نداشتی باشی .